စဥ္းစားစမ္း အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါမွ မရႏိုင္တာ

ခါးေလာက္႐ွည္ေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းမ်ားၾကား ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္း
ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေလ ေျပညင္းမ်ားကလည္း အေ႐ွ႕မွ အေနာက္သို႔
ခပ္စိပ္စိပ္တိုက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေလတိုက္ရာအရပ္ကို
မ်က္ႏွာမူၿပီးသားျဖစ္ေနသည္။ ေလကျပင္းသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း
မ်က္စိမဖြင့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပင္း ထန္ေနသည္ မဟုတ္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္႐ွိ
အရာ၀တၳဳအားလံုးကို ထင္ထင္႐ွား႐ွားျမင္ေနရသည္။ အေ႐ွ႕ ဘက္ကေတာ့
မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမက္ခင္းျပင္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ ျဖစ္ေနသည္။
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးမွာ လင္းထိန္ေနေသာ္လည္း ေန၏အလင္းလိုမ်ိဳးမပူေလာင္ပါ။
လ၏အလင္းလိုမ်ိဳးေအးျမေနသည္။ ကိုယ္ ခႏၶာက အေနာက္ဘက္ကိုေရာက္ေတာ့မလို
ခဏခဏျဖစ္ေနသည္။ ယိုင္ေလာက္ေအာင္ မဟုတ္ေသာ္ လည္း
လဲမသြားေအာင္အားတစ္ခုေတာ့ထည့္ၿပီး ထိန္းထားရသည္။ ဘုရား ဘုရား
ငါ၀တ္စံုတစ္ခုလံုးက အျဖဴေရာင္လႊမ္းေနသည္။ တကယ္ေတာ့ခႏၶာကိုယ္အေနာက္ဘက္သို႔
ေရာက္ေနရျခင္းမွာ ေလတိုက္ လြန္း၍ ကၽြန္ေတာ့္အ၀တ္အစားမ်ား ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေန၍
ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္၏လက္ႏွစ္ဘက္သည္လည္း ေလ၏အရသာကို အျပည့္အစံုခံစားရေစရန္
မသိစိတ္က လႈံေဆာ္မႈတစ္ခုႏွင့္အတူ ကာၿပီးသားျဖစ္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေရာက္ေနသည္မသိ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ႐ွိေနမွန္းလည္းမသိ၊
ဒီကေနဘယ္လိုျပန္ရမွန္းလည္း မသိ၊ အနားမွာဘယ္သူမွလည္းမ႐ွိ သို႔ေသာ္ လြတ္
လပ္တဲ့အရသာကို ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ေနသည္ကိုေတာ့ သိသည္။ ဒီလိုအရသာနဲ႔
ေ၀းမသြားခ်င္သည္မွာ လည္း ေသခ်ာသေလာက္႐ွိသည္။ ေသခ်ာလည္း ေသခ်ာပါသည္။
ေက်နပ္မႈကို တ၀ႀကီးခံစားမလို႔ စိတ္ ကူးတုန္း႐ွိေသး
ကၽြန္ေတာ့္ဆီတိုက္ခတ္လာေသာ အေရာင္မ႐ွိေသာေလႏုေအးမ်ားက တျဖည္းျဖည္းေ႐ႊ
ေရာင္ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္၀တ္စံုအျဖဴေရာင္သည္လည္း
ေ႐ႊေရာင္အျဖစ္ေတာက္ပလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ ေ႐ႊေရာင္ေတြနဲ႔
ျမက္ခင္း႐ွည္ အစိမ္းေရာင္ေတာက္ေတာက္မ်ားသာ ျမင္ရ ေတာ့သည္။
ျမက္ပင္အစိမ္းေရာင္ေတာက္ေတာက္မ်ားသည္ တစ္ေနရာထဲတြင္ စုစည္းလာၾကၿပီး ေဘာ္
လံုးတစ္လံုးလို ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ပိုပိုႀကီးလာသည္။ ထိုသို႔ အစိမ္းေရာင္
ေဘာ္လံုးလိုလိုႀကီးက တ ျဖည္းျဖည္းႀကီးလာေလ ျမက္ခင္းမွအစိမ္းေရာင္မ်ား
တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့သြားေလေလျဖစ္သည္။ အစိမ္း ေရာင္ေဘာ္လံုးလိုလိုႀကီးက
အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပံုစံသို႔ အတိအက်ေျပာင္းသြားခ်ိန္တြင္မွာေတာ့
ျမက္ခင္းတစ္ခုလံုးမွာ အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူမကို
ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ေငး ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေႏြးေထြးစြာၿပံဳးျပသည္။
သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးအစံုကို ေသခ်ာၾကည့္လ်က္ တစ္စံုတစ္ရာကို
ေပးမည့္ပံုစံျဖင့္ ညာ ဘက္လက္ကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္လက္၀ါးထဲကို ကြမ္းသီးလံုးအ႐ြယ္သာသာ႐ွိ ေသာ ေ႐ႊေရာင္အလံုးေလးကို
ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေ႐ႊေရာင္အလံုးေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ ၀ါးထဲတြင္
ေ႐ႊေရာင္အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ သူမ၏မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္
လွမ္း ၾကည့္ လိုက္မိ ခ်ိန္မွာ သူမသည္ ႏႈတ္ခမ္းေတ့ေတ့ေစ့လ်က္
လက္ဖ၀ါးႏွစ္ခုကို ကပ္ၿပီး " ခ်စ္လူသား စိတ္ထဲ မွာ တကယ္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့
အိပ္မက္တစ္ခုခုကို ဒီေမွာ္လံုးေလး မေပ်ာက္ပ်က္သြားခင္ မွာ ဆုေတာင္း
လိုက္ေနာ္။ ခ်စ္လူသား တကယ္ျပည့္မွာေနာ္။ " ဟုေျပာၿပီး သူမသည္လ်င္ျမန္စြာ
ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ သူမ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို
ေမွာ္လံုးေလးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေမွာ္လံုးေလးမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္
ေသးေသးလာေလသည္။ အေရးနဲ႔ အေၾကာင္းနဲ႔ဆို ဘာဆုေတာင္းရမယ္မွန္းမသိ။
ဘာဆုေတာင္းရမလဲ။ ဘယ္အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခိုင္းရမလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ လိုေနတာ ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ျမန္ျမန္စဥ္းစားစမ္းပါ။
တကယ္ျပည့္မွာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားလိုက္ ေတာ့
ဘာတစ္ခုမွကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးသိပ္မႀကီးဘူး။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေပါင္းရဖို႔လား၊
ကၽြန္းမာေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနရဖို႔လား၊ အခုလည္းခ်စ္သူနဲ႔ မေပါင္းရေသးေပမယ့္
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပါင္းႏိုင္တာပဲ။ အခုလည္း ေပ်ာ္ ႐ႊင္ေနတာပဲ။ ပိုက္ဆံေတြ
အမ်ားႀကီးရဖို႔လား။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြကို ဘ၀ရဲ႕အေရးႀကီးဆံုးဆုအျဖစ္နဲ႔
မေတာင္းခ်င္ပါဘူး။
လက္ထဲက ေမွာ္လံုးေလးက တျဖည္းျဖည္း ေသးေသးလာသည္။ မေသးေအာင္
ေယာင္ယမ္းၿပီး လက္သီးဆုပ္ထားေပမယ့္ ေ႐ႊေရာင္အေငြ႕ေတြက လက္ကိုေဖာက္ကာ
ထြက္ၿမဲထြက္ေနသည္။ အၿမဲ တမ္းႏုပ်ိဳေနဖို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ရမလား။ ဒါလည္း
မျဖစ္ေသးဘူး။ ငါခ်စ္ရတဲ့သူေတြ အိုသြားတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳး မွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း
ႏုႏုပ်ိဳပ်ိဳနဲ႔ မက်န္ခဲ့ခ်င္ဘူး။ လက္၀ါးျဖန္႔ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားခဲ့သည္။ ေမွာ္လံုးအ႐ြယ္က ေျမပဲေစ့ခန္႔သာ က်န္ေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ ေတြသာ တကယ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရခဲ့ရင္ စဥ္းစားစမ္း၊
စဥ္းစားစမ္း အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါမွ မရႏိုင္တာ မ်က္လံုးကိုစံုမွိတ္ၿပီး
စိတ္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ဆုကို တိတိက်က်ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ တကယ္လို႔ စာဖတ္သူဆိုရင္ေကာ
ဘယ္လိုဆုမ်ိဳးကို ေတာင္းမွာလဲ...? ? ?