သစ္ရြက္မရွိတဲ့ သစ္ပင္ဟာ သစ္ပင္ပဲ။
သစ္ပင္မရွိတဲ့ သစ္ရြက္ကေတာ့ အမိႈက္တဲ့။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္စနစ္နဲ႕ အညီ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈေတြက ေနာက္က တစ္ပါတည္း
လုိက္လာတက္တာလဲ ေလာကရဲ႕ သဘာ၀ေပါ့။
အရာရာကို စမ္းသပ္စြန္႕စားခ်င္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတြ.....
နည္းပညာျမင့္ မီဒီယာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးသိမ္းသြင္းမႈေအာက္ကို
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေရာက္လာေနၿပီ။
လမ္းေၾကာငး္မွန္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ေရလိုက္လြဲတဲ့
ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတာေတြလဲ လျခား၊ ရက္ျခားကေန ခု
နာရီေလာက္ပဲ ျခားပါေတာ့တယ္။
အတုျမင္ အတက္သင္ဆိုတာ ကေလးေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ မိဘရဲ႕ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ကေန လြတ္ၿပီး အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသား၊
ေက်ာင္းသူ၊ လူငယ္၊ လူရြယ္ေတြမွာ ပိုလို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေက်ာင္းသားအရြယ္၊ လူငယ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ခ်င္တယ္၊ ပါးခ်င္တယ္၊
လြတ္လပ္ခ်င္တယ္.... ဒါ သဘာ၀ပဲ။
ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းမွာ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္။ လိုအပ္တာထက္ ပိုလာရင္ေတာ့ ဒါဟာ
အႏ ၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚေနျခင္းပဲ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဂိမ္းေဆာ့တယ္ဆိုတာ ဦးေဏွာက္ကို အလုပ္ေပးတာ၊ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ ညဏ္ရည္ကို
ႃမွင့္ေပးတာ။
ဒါေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့ သူေတြကိုေတာင္ တစ္ေန႕တစ္နာရီ
ဂိမ္းေဆာ့ဖို႕ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြက အႀကံေပးထားတာေပါ့။
ခုေတာ့ ကေလးေတြ ဂိမ္းေဆာ့တာက ျပႆနာတစ္ခုကို ဦးတည္ေနၿပီ။
အမ်ားစုေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပတင္ မကေတာ့ပဲ
ေက်ာင္းခ်ိန္မွာပါ ဂိမ္းဆိုင္မွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။
အတန္းမတက္ရံုတင္လားဆိုေတာ့ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ကို ညလံုးေပါက္ ကစားတဲ့သူက မ်ားေနတယ္။
အတန္းပညာကို ထိခိုက္ရံုသာမက၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြကိုပါ ထိပါးလာေနတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေဆးေက်ာင္းသားေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသားေတြ၊
နည္းပညာေက်ာင္းသားေတြ..... ေက်ာင္းသားေတြဟာ
ခုဆို ဂိမ္းေက်ာင္းသားလုိ႕ ေခၚရမတက္ ေက်ာင္းထက္ ဂိမ္းဆိုင္မွာသာ အေနမ်ားေနၾကတယ္ေလ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဒီျပႆနာကို မေျဖရွင္းရေသးခင္မွာပဲ အင္တာနက္အသံုးျပဳမႈက တြင္က်ယ္လာတယ္။
လူငယ္လူရြယ္ေတြတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အသက္အရြယ္မေရြး အင္တာနက္ကို စိတ္၀င္စားလာတယ္။
မီဒီယာရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈက သိပ္ကို ေကာင္းလြန္းတာကိုး.............။
ကိုယ္တိုင္ေတာင္ တစ္ေန႕ကို သံုးနာရီေလာက္ အင္တာနက္ သံုးျဖစ္ေနတာေလ။
တကယ္တမ္း အသံုးခ်မယ္ဆိုရင္ သံုးနာရီဟာ ေဒတာရွာၿပီး ေဒါင္းလုဒ္
လုပ္ဖို႕ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
အိမ္က်မွ အေသးစိပ္ ျပန္ဖတ္ရတာဗ်။
ဒါေပမယ့္........ အင္း ဒါေပမယ့္ဆိုတာက မသံုးခ်င္ေပမယ့္
အမ်ားဆံုးသံုးေနရတဲ့စကားျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။
ခက္တာက အမ်ားစုက အင္တာနက္ဆိုရင္ ခ်က္မယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ သိၾကေတာ့တယ္။
ဒီမွာလဲ အျပဳသေဘာထက္ အပ်က္သေဘာကို လမး္ေၾကာင္းက ေစာင္းေနတယ္။
ဒါကိုလဲ ျပႆနာတစ္ခုအေနနဲ႕ သတ္မွတ္ထားၾကေပမယ့္ ေျဖရွင္းဖို႕ နည္းလမ္း မေတြ႕ၾကေသးဘူး။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
မီဒီယာေတြရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးထဲမွာမွ........အဆိုးဆံုးကေတာ့............
အတူေနခ်စ္သူေတြ မ်ားလာတာပဲ။
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ အတူေနခ်စ္သူေတြ ရွိၾကတာ မထူးဆန္းဘူး၊ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။
သူတို႕ဆီမွာ လိင္ကိစၥနဲ႕ ပါတ္သက္ၿပီး ပညာေပးစံနစ္ေတြ ရွိတယ္။ အသိညဏ္ေတြ
ေပးထားတယ္။ တရား၀င္ ခြင့္ျပဳထားတယ္။
ျမန္မာမိသားစုေတြ အစဥ္အလာက ဖြင့္ေျပာရတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ သတ္မွတ္ထားၾကတာ။
မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကားမွာ ေျပာအပ္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ ယူဆထားၾကတာ။
ဒီေတာ့..........ကေလးေတြမွာ လံုေလာက္တဲ့ အသိညဏ္ မရွိဘူး။ ျပည့္ျပည့္၀၀
နားလည္သေဘာေပါက္မႈ မရွိၾကဘူး။
သို႕ေသာ္.... စူးစမ္းခ်င္တဲ့ အရြယ္မွာ မီဒီယာေတြရဲ႕
ဆြဲေဆာင္မႈနဲ႕........ ကေလးအခ်ိဳ႕ လမ္းေၾကာင္းမွားၾကတယ္။
”မွားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ..... ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့... ခင္ဗ်ား
အပူမပါပါဘူးလို႕” ေတာ့ အေျပာခံရဖူးတယ္။
ဟုတ္ပါၿပီ....ဒါေပမယ့္ (သံုးရျပန္ၿပီဗ်ာ)..... ကိုယ္ျဖစ္တာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ခံရတာမွ မဟုတ္ပဲေလ...။
လိုအပ္တဲ့ အသက္အရြယ္နဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ အသိညဏ္ မရွိပဲ.. ကိုယ္ထင္ရာ
ကုိယ္လုပ္ၾကေတာ့ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာက ရွိလာၿပီ။
ကဲ ဘယ္လိုမ်ား ေျဖရွင္းၾကသလဲ.........။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
အတူေနတုန္းကေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားမိဘူး။
သူကလဲ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္၊ ကိုယ္ကလဲ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္။ ဒါဆို ၿပီးၿပီေပါ့.
လို႕ ခပ္တိမ္တိမ္ ေတြးတဲ့သူကလဲ မနည္းဘူးေလ။
ဒါဆို အခ်ိန္တန္လို႕ လက္ထပ္ယူမယ္ဆိုေတာ့..... သူ မျပည့္စံု။
ကိုယ္မျပည့္စံု။ ပညာက တစ္ပို္င္းတစ္စ၊ အသက္က မျပည့္။
အဲဒီမွာ unwanted baby ဆိုတာ ျဖစ္လာေရာ......။
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႕ ေျဖရွင္းၾကတယ္။
ယဥ္မင္းဦး (ေဆးတကၠသိုလ္) ရဲ႕ အက္တိုးပစ္ အပ်ိဳစင္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ
ေရးထားတာေတြက........
တကယ့္အျပင္ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေလးေတြပါ။ အခန္႕မသင့္ရင္ အသက္ကိုပါ
ဆံုး႐ံႈးသြားႏိုင္တာေတြပါ။
(မဖတ္ရေသးသူမ်ား ရွာဖတ္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါသည္)
ႏုနယ္တဲ့ အရြယ္မွာ မွားတက္ၾကပါတယ္။ မွားတယ္ဆိုတာကိုက လူ႕သဘာ၀ ျဖစ္ေနတာကိုး။
သို႕ေသာ္..... အဲဒီသို႕ေသာ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးမားပါသည္။
မေထြးႏုိင္၊ မမ်ိဳႏိုင္ဘ၀ေတြမွာ......တန္ဆာခံခဲ့ရတဲ့ အန္စာတံုးေလးေတြ
မ်ားစြာ ရွိလာရသည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြကို ခံစားထုိက္မွ ခံစားရေပမယ့္
ဆိုးေမြဆိုတာကိုေတာ့ ေမြးရာပါ ခံစားရတဲ့သူေတြပါ။
”ဒီေကာင့္သား ဒီေကာင္လိုပဲ လာမွာပဲ... မေအသမီး မေအအတုိင္း ေနမွာေပါ့....
”ဆိုတာေတြက ၾကားဖူးေနၾကေနမွာပါ။
မိဘက သားသမီးကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ သားသမီးဆိုတာ မိဘကို
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘူးေလ။
သားသမီးကို မိဘေတြက ပံုသြင္းယူလို႕ ရႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္
မ်ားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္(သံုးရျပန္ၿပီ) မိဘဆိုတာကို သားသမီးက ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး
မိဘပဲ မဟုတ္လား။
ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ အထက္လူ၊ အႀကီးလူကို ျပန္ေျပာခြင့္
မရွိၾကဘူး။
ကေလးေတြဟာ ေခါက္ၿပီး ပစ္လုိက္တဲ့ အံစာတုံးေလးေတြလို.....ဘယ္မိဘနဲ႕
ဆံုရမလဲဆိုတာ ဘုရားမွလြဲၿပီး ႀကိဳမသိႏို္င္ဘူးေလ။
ေရွးေရွးဘ၀က ကုသိုလ္ကံနဲ႕ ဆိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ လက္ရွိဘ၀မွာ ႀကံဳေနရတဲ့
မိဘရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားေပၚမွာပဲ
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကံၾကမၼာက မူတည္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
သူ႕ေသြးကေန ကိုယ္သားျဖစ္လာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ပစ္ခဲ့ရတဲ့ မိခင္တို႕ရဲ႕
စိတ္အခက္အခဲကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ေပမယ့္.....
(ေျပာလာမွာဗ် ဘယ္သူကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးကို ပစ္ခ်င္မွာလဲ မျဖစ္လို႕သာေပါ့ ဆိုတာေတြေလ..)
တကယ္ဆို အစကတည္းက ထိန္းသိမ္းသင့္တာလားလို႕ ေျပာခ်င္တယ္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုလွန္ေထာင္းရသလိုပါပဲ.......
မိန္းကေလးေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ခ်င္တယ္။
ေယာကၤ်ားေလးဆိုတာကေတာ့ ရရင္ ရသေလာက္ ယူမွာပဲဗ်။
(ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါ၊ ကိုယ့္ေမာင္၊ ကိုယ့္အစ္ကိုက အစ ျမင္ဖူးၿပီးသားမို႕ပါ...)
ေရွးတုန္းကလို သံုးႏွစ္သံုးမိုးေစာင့္ၿပီး ၊ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ရွိမွ
လက္ထပ္ဖို႕ ေျပာတာမဟုတ္ပါ။
ေခတ္အရ ျမင္ျမင္ခ်င္းလဲ ခ်စ္ႏိုင္ပါသည္။ မျမင္လဲပဲ ခ်စ္ႏိုင္ပါသည္။
အသံေလးနဲ႕လဲ ခ်စ္လုိ႕ ရပါသည္။
အသည္းေပါက္မတက္ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ၊ အသက္ထက္
ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ.....ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ျဖစ္ေစ. ခ်စ္လို႕ ရပါသည္။
သို႕ေပသိ(ဒါေပမယ့္
မသံုးခ်င္ေတာ့လို႕ဗ်).........လက္မထပ္ခင္အခ်ိန္ထိေတာ့............
မိန္းကေလးမ်ား ကိုယ့္ကိုကိုယ့္
ေစာင့္ေရွာက္ေစခ်င္ပါသည္.........တန္ဖိုးထားေစခ်င္ပါသည္........
တင့္တယ္ေစခ်င္ပါသည္..................။
(ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွ တန္ဖိုးမထားပဲ တျခားလူက တန္ဖိုးထားမႈကို မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႕ေတာ့)
ေျပာသံၾကားဖူးပါသည္။ ေယာကၤ်ားေတြက အိုင္ေတြ႕ရင္ေျခေဆးတက္ၾကသည္တဲ့။
ဒါက ကိုယ္က အိုင္အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အေဆးခံရေကာင္း ခံရပါလိမ့္မည္။
တစ္ကယ္လို႕သာ ကိုယ္က ေသာက္ေရ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့
ေျခေဆးခံရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ထို႕ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ေျခေဆးစရာ အိုင္အျဖစ္ မေရာက္ေအာင္
ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းေစခ်င္ပါသည္။
”မွားတက္တာက လူ႕သဘာ၀၊ အမွားနည္းတာ လူ႕အရည္အခ်င္း” ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါသည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ .........
ကမာၻ႕ရြာႀကီးထဲမွာ.......အိုင္စီတီေခတ္ႀကီးထဲမွာ.....မီဒီယာေလာကႀကီးထဲမွာ.......
အင္တာနက္အ၀န္းအ၀ိုင္းႀကီးထဲမွာ......အံစာတံုးေလးေတြ တန္ဆာခံ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ..။
ဒါဟာ လက္သီးတစ္ဆုပ္စာ ဦးေဏွာက္ေလးနဲ႕ စဥး္စားၿပီး လက္တစ္၀ါးစာ ရင္ဘတ္ထဲက ....
ကမာၻႀကီးေလာက္ ႀကီးမားေသာ ဆႏၵတစ္ခုလို႕ပဲ ယူဆပါစို႕..။
”အံစာတံုးေလးမ်ား တန္ဆာခံဘ၀က လြတ္ကင္းၾကပါေစ.............”
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
(ကိုယ္ကိုတိုင္က ေတာ္လြန္း၊ တက္လြန္း၊ သိလြန္း၍ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။
ႀကံဳခဲ့၊ ၾကားခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရသမွ်ကို တက္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကိုယ္တိုင္လဲ perfect ျဖစ္သူ မဟုတ္ပါ။ ႀကိဳးစားဆဲ အဆင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။
လူဆိုတာ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႕ ကိုယ္ေတြမို႕ ႀကိဳက္သလို သေဘာထား ကြဲလြဲခြင့္ရွိပါသည္။
စိတ္ႀကိဳက္ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိပါသည္။ အဆင္ေျပသလို ဆင္ေျခေပးခြင့္ရွိပါသည္။
အျပဳသေဘာကိုေဆာင္၍ ဒီပို႕စ္ေလးအား တင္ျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္....မိမိကိုယ္ကို
လိပ္ျပာသန္႕ပါသည္။
တက္ႏိုင္သမွ် လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာေပးဖို႕လဲ တိုက္တြန္းပါသည္။
မည္သို႕ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွ မေပးသည့္တိုင္ေအာင္ ဆံုးေအာင္အထိ
ဖတ္ေပးသူမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)
သစ္ပင္မရွိတဲ့ သစ္ရြက္ကေတာ့ အမိႈက္တဲ့။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္စနစ္နဲ႕ အညီ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈေတြက ေနာက္က တစ္ပါတည္း
လုိက္လာတက္တာလဲ ေလာကရဲ႕ သဘာ၀ေပါ့။
အရာရာကို စမ္းသပ္စြန္႕စားခ်င္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေတြ.....
နည္းပညာျမင့္ မီဒီယာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးသိမ္းသြင္းမႈေအာက္ကို
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေရာက္လာေနၿပီ။
လမ္းေၾကာငး္မွန္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ေရလိုက္လြဲတဲ့
ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
ပါတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတာေတြလဲ လျခား၊ ရက္ျခားကေန ခု
နာရီေလာက္ပဲ ျခားပါေတာ့တယ္။
အတုျမင္ အတက္သင္ဆိုတာ ကေလးေတြအတြက္ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ မိဘရဲ႕ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ကေန လြတ္ၿပီး အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသား၊
ေက်ာင္းသူ၊ လူငယ္၊ လူရြယ္ေတြမွာ ပိုလို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေက်ာင္းသားအရြယ္၊ လူငယ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ခ်င္တယ္၊ ပါးခ်င္တယ္၊
လြတ္လပ္ခ်င္တယ္.... ဒါ သဘာ၀ပဲ။
ဒါေပမယ့္ အရာရာတိုင္းမွာ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္။ လိုအပ္တာထက္ ပိုလာရင္ေတာ့ ဒါဟာ
အႏ ၱရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚေနျခင္းပဲ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဂိမ္းေဆာ့တယ္ဆိုတာ ဦးေဏွာက္ကို အလုပ္ေပးတာ၊ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့ ညဏ္ရည္ကို
ႃမွင့္ေပးတာ။
ဒါေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တဲ့ သူေတြကိုေတာင္ တစ္ေန႕တစ္နာရီ
ဂိမ္းေဆာ့ဖို႕ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြက အႀကံေပးထားတာေပါ့။
ခုေတာ့ ကေလးေတြ ဂိမ္းေဆာ့တာက ျပႆနာတစ္ခုကို ဦးတည္ေနၿပီ။
အမ်ားစုေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းခ်ိန္ျပင္ပတင္ မကေတာ့ပဲ
ေက်ာင္းခ်ိန္မွာပါ ဂိမ္းဆိုင္မွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။
အတန္းမတက္ရံုတင္လားဆိုေတာ့ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ကို ညလံုးေပါက္ ကစားတဲ့သူက မ်ားေနတယ္။
အတန္းပညာကို ထိခိုက္ရံုသာမက၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြကိုပါ ထိပါးလာေနတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေဆးေက်ာင္းသားေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းသားေတြ၊
နည္းပညာေက်ာင္းသားေတြ..... ေက်ာင္းသားေတြဟာ
ခုဆို ဂိမ္းေက်ာင္းသားလုိ႕ ေခၚရမတက္ ေက်ာင္းထက္ ဂိမ္းဆိုင္မွာသာ အေနမ်ားေနၾကတယ္ေလ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဒီျပႆနာကို မေျဖရွင္းရေသးခင္မွာပဲ အင္တာနက္အသံုးျပဳမႈက တြင္က်ယ္လာတယ္။
လူငယ္လူရြယ္ေတြတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အသက္အရြယ္မေရြး အင္တာနက္ကို စိတ္၀င္စားလာတယ္။
မီဒီယာရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈက သိပ္ကို ေကာင္းလြန္းတာကိုး.............။
ကိုယ္တိုင္ေတာင္ တစ္ေန႕ကို သံုးနာရီေလာက္ အင္တာနက္ သံုးျဖစ္ေနတာေလ။
တကယ္တမ္း အသံုးခ်မယ္ဆိုရင္ သံုးနာရီဟာ ေဒတာရွာၿပီး ေဒါင္းလုဒ္
လုပ္ဖို႕ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။
အိမ္က်မွ အေသးစိပ္ ျပန္ဖတ္ရတာဗ်။
ဒါေပမယ့္........ အင္း ဒါေပမယ့္ဆိုတာက မသံုးခ်င္ေပမယ့္
အမ်ားဆံုးသံုးေနရတဲ့စကားျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။
ခက္တာက အမ်ားစုက အင္တာနက္ဆိုရင္ ခ်က္မယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ သိၾကေတာ့တယ္။
ဒီမွာလဲ အျပဳသေဘာထက္ အပ်က္သေဘာကို လမး္ေၾကာင္းက ေစာင္းေနတယ္။
ဒါကိုလဲ ျပႆနာတစ္ခုအေနနဲ႕ သတ္မွတ္ထားၾကေပမယ့္ ေျဖရွင္းဖို႕ နည္းလမ္း မေတြ႕ၾကေသးဘူး။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
မီဒီယာေတြရဲ႕ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးထဲမွာမွ........အဆိုးဆံုးကေတာ့............
အတူေနခ်စ္သူေတြ မ်ားလာတာပဲ။
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ အတူေနခ်စ္သူေတြ ရွိၾကတာ မထူးဆန္းဘူး၊ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။
သူတို႕ဆီမွာ လိင္ကိစၥနဲ႕ ပါတ္သက္ၿပီး ပညာေပးစံနစ္ေတြ ရွိတယ္။ အသိညဏ္ေတြ
ေပးထားတယ္။ တရား၀င္ ခြင့္ျပဳထားတယ္။
ျမန္မာမိသားစုေတြ အစဥ္အလာက ဖြင့္ေျပာရတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ သတ္မွတ္ထားၾကတာ။
မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကားမွာ ေျပာအပ္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႕ ယူဆထားၾကတာ။
ဒီေတာ့..........ကေလးေတြမွာ လံုေလာက္တဲ့ အသိညဏ္ မရွိဘူး။ ျပည့္ျပည့္၀၀
နားလည္သေဘာေပါက္မႈ မရွိၾကဘူး။
သို႕ေသာ္.... စူးစမ္းခ်င္တဲ့ အရြယ္မွာ မီဒီယာေတြရဲ႕
ဆြဲေဆာင္မႈနဲ႕........ ကေလးအခ်ိဳ႕ လမ္းေၾကာင္းမွားၾကတယ္။
”မွားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ..... ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံေပါ့... ခင္ဗ်ား
အပူမပါပါဘူးလို႕” ေတာ့ အေျပာခံရဖူးတယ္။
ဟုတ္ပါၿပီ....ဒါေပမယ့္ (သံုးရျပန္ၿပီဗ်ာ)..... ကိုယ္ျဖစ္တာ
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ခံရတာမွ မဟုတ္ပဲေလ...။
လိုအပ္တဲ့ အသက္အရြယ္နဲ႕ လိုက္ဖက္တဲ့ အသိညဏ္ မရွိပဲ.. ကိုယ္ထင္ရာ
ကုိယ္လုပ္ၾကေတာ့ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာက ရွိလာၿပီ။
ကဲ ဘယ္လိုမ်ား ေျဖရွင္းၾကသလဲ.........။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
အတူေနတုန္းကေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားမိဘူး။
သူကလဲ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္၊ ကိုယ္ကလဲ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္။ ဒါဆို ၿပီးၿပီေပါ့.
လို႕ ခပ္တိမ္တိမ္ ေတြးတဲ့သူကလဲ မနည္းဘူးေလ။
ဒါဆို အခ်ိန္တန္လို႕ လက္ထပ္ယူမယ္ဆိုေတာ့..... သူ မျပည့္စံု။
ကိုယ္မျပည့္စံု။ ပညာက တစ္ပို္င္းတစ္စ၊ အသက္က မျပည့္။
အဲဒီမွာ unwanted baby ဆိုတာ ျဖစ္လာေရာ......။
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႕ ေျဖရွင္းၾကတယ္။
ယဥ္မင္းဦး (ေဆးတကၠသိုလ္) ရဲ႕ အက္တိုးပစ္ အပ်ိဳစင္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ
ေရးထားတာေတြက........
တကယ့္အျပင္ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေလးေတြပါ။ အခန္႕မသင့္ရင္ အသက္ကိုပါ
ဆံုး႐ံႈးသြားႏိုင္တာေတြပါ။
(မဖတ္ရေသးသူမ်ား ရွာဖတ္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါသည္)
ႏုနယ္တဲ့ အရြယ္မွာ မွားတက္ၾကပါတယ္။ မွားတယ္ဆိုတာကိုက လူ႕သဘာ၀ ျဖစ္ေနတာကိုး။
သို႕ေသာ္..... အဲဒီသို႕ေသာ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးမားပါသည္။
မေထြးႏုိင္၊ မမ်ိဳႏိုင္ဘ၀ေတြမွာ......တန္ဆာခံခဲ့ရတဲ့ အန္စာတံုးေလးေတြ
မ်ားစြာ ရွိလာရသည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြကို ခံစားထုိက္မွ ခံစားရေပမယ့္
ဆိုးေမြဆိုတာကိုေတာ့ ေမြးရာပါ ခံစားရတဲ့သူေတြပါ။
”ဒီေကာင့္သား ဒီေကာင္လိုပဲ လာမွာပဲ... မေအသမီး မေအအတုိင္း ေနမွာေပါ့....
”ဆိုတာေတြက ၾကားဖူးေနၾကေနမွာပါ။
မိဘက သားသမီးကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ သားသမီးဆိုတာ မိဘကို
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘူးေလ။
သားသမီးကို မိဘေတြက ပံုသြင္းယူလို႕ ရႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္
မ်ားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္(သံုးရျပန္ၿပီ) မိဘဆိုတာကို သားသမီးက ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး
မိဘပဲ မဟုတ္လား။
ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ အထက္လူ၊ အႀကီးလူကို ျပန္ေျပာခြင့္
မရွိၾကဘူး။
ကေလးေတြဟာ ေခါက္ၿပီး ပစ္လုိက္တဲ့ အံစာတုံးေလးေတြလို.....ဘယ္မိဘနဲ႕
ဆံုရမလဲဆိုတာ ဘုရားမွလြဲၿပီး ႀကိဳမသိႏို္င္ဘူးေလ။
ေရွးေရွးဘ၀က ကုသိုလ္ကံနဲ႕ ဆိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ လက္ရွိဘ၀မွာ ႀကံဳေနရတဲ့
မိဘရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားေပၚမွာပဲ
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကံၾကမၼာက မူတည္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
သူ႕ေသြးကေန ကိုယ္သားျဖစ္လာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ပစ္ခဲ့ရတဲ့ မိခင္တို႕ရဲ႕
စိတ္အခက္အခဲကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ေပမယ့္.....
(ေျပာလာမွာဗ် ဘယ္သူကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးကို ပစ္ခ်င္မွာလဲ မျဖစ္လို႕သာေပါ့ ဆိုတာေတြေလ..)
တကယ္ဆို အစကတည္းက ထိန္းသိမ္းသင့္တာလားလို႕ ေျပာခ်င္တယ္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုလွန္ေထာင္းရသလိုပါပဲ.......
မိန္းကေလးေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ခ်င္တယ္။
ေယာကၤ်ားေလးဆိုတာကေတာ့ ရရင္ ရသေလာက္ ယူမွာပဲဗ်။
(ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါ၊ ကိုယ့္ေမာင္၊ ကိုယ့္အစ္ကိုက အစ ျမင္ဖူးၿပီးသားမို႕ပါ...)
ေရွးတုန္းကလို သံုးႏွစ္သံုးမိုးေစာင့္ၿပီး ၊ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ရွိမွ
လက္ထပ္ဖို႕ ေျပာတာမဟုတ္ပါ။
ေခတ္အရ ျမင္ျမင္ခ်င္းလဲ ခ်စ္ႏိုင္ပါသည္။ မျမင္လဲပဲ ခ်စ္ႏိုင္ပါသည္။
အသံေလးနဲ႕လဲ ခ်စ္လုိ႕ ရပါသည္။
အသည္းေပါက္မတက္ ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ၊ အသက္ထက္
ခ်စ္တယ္ေျပာေျပာ.....ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ျဖစ္ေစ. ခ်စ္လို႕ ရပါသည္။
သို႕ေပသိ(ဒါေပမယ့္
မသံုးခ်င္ေတာ့လို႕ဗ်).........လက္မထပ္ခင္အခ်ိန္ထိေတာ့............
မိန္းကေလးမ်ား ကိုယ့္ကိုကိုယ့္
ေစာင့္ေရွာက္ေစခ်င္ပါသည္.........တန္ဖိုးထားေစခ်င္ပါသည္........
တင့္တယ္ေစခ်င္ပါသည္..................။
(ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွ တန္ဖိုးမထားပဲ တျခားလူက တန္ဖိုးထားမႈကို မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႕ေတာ့)
ေျပာသံၾကားဖူးပါသည္။ ေယာကၤ်ားေတြက အိုင္ေတြ႕ရင္ေျခေဆးတက္ၾကသည္တဲ့။
ဒါက ကိုယ္က အိုင္အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အေဆးခံရေကာင္း ခံရပါလိမ့္မည္။
တစ္ကယ္လို႕သာ ကိုယ္က ေသာက္ေရ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့
ေျခေဆးခံရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ထို႕ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္မိမိ ေျခေဆးစရာ အိုင္အျဖစ္ မေရာက္ေအာင္
ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းေစခ်င္ပါသည္။
”မွားတက္တာက လူ႕သဘာ၀၊ အမွားနည္းတာ လူ႕အရည္အခ်င္း” ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါသည္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ .........
ကမာၻ႕ရြာႀကီးထဲမွာ.......အိုင္စီတီေခတ္ႀကီးထဲမွာ.....မီဒီယာေလာကႀကီးထဲမွာ.......
အင္တာနက္အ၀န္းအ၀ိုင္းႀကီးထဲမွာ......အံစာတံုးေလးေတြ တန္ဆာခံ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ..။
ဒါဟာ လက္သီးတစ္ဆုပ္စာ ဦးေဏွာက္ေလးနဲ႕ စဥး္စားၿပီး လက္တစ္၀ါးစာ ရင္ဘတ္ထဲက ....
ကမာၻႀကီးေလာက္ ႀကီးမားေသာ ဆႏၵတစ္ခုလို႕ပဲ ယူဆပါစို႕..။
”အံစာတံုးေလးမ်ား တန္ဆာခံဘ၀က လြတ္ကင္းၾကပါေစ.............”
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
(ကိုယ္ကိုတိုင္က ေတာ္လြန္း၊ တက္လြန္း၊ သိလြန္း၍ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။
ႀကံဳခဲ့၊ ၾကားခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရသမွ်ကို တက္ႏိုင္သေလာက္ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကိုယ္တိုင္လဲ perfect ျဖစ္သူ မဟုတ္ပါ။ ႀကိဳးစားဆဲ အဆင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။
လူဆိုတာ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႕ ကိုယ္ေတြမို႕ ႀကိဳက္သလို သေဘာထား ကြဲလြဲခြင့္ရွိပါသည္။
စိတ္ႀကိဳက္ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိပါသည္။ အဆင္ေျပသလို ဆင္ေျခေပးခြင့္ရွိပါသည္။
အျပဳသေဘာကိုေဆာင္၍ ဒီပို႕စ္ေလးအား တင္ျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္....မိမိကိုယ္ကို
လိပ္ျပာသန္႕ပါသည္။
တက္ႏိုင္သမွ် လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာေပးဖို႕လဲ တိုက္တြန္းပါသည္။
မည္သို႕ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွ မေပးသည့္တိုင္ေအာင္ ဆံုးေအာင္အထိ
ဖတ္ေပးသူမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)
